Historia piłki ręcznej

W Polsce piłka ręczna często jest nazywana szczypiorniakiem od nazwy miejscowości Szczypiorno w Kaliskiem. W czasie I Wojny Światowej istniał tam obóz jeniecki, w którym Niemcy internowali polskich legionistów Piłsudskiego. Niemieccy wartownicy nauczyli grać Polaków w tę zupełnie im dotąd nieznaną grę. Dlatego początek polskiego szczypiorniaka datuje się dopiero od 1918 roku. Sama gra powstała dużo wcześniej - w 1898 roku w Danii. Spopularyzowali ją jednak i opatrzyli regułami gry Niemcy przed I Wojną Światową. Największą popularność piłka ręczna zdobyła właśnie w Niemczech oraz Skandynawii - w Danii i Norwegii, gdzie jej pozycja jest mocniejsza niż piłki nożnej; a w Islandii jest ona sportem narodowym.
    W ostatnim czasie piłkę ręczną uprawia się nawet w krajach, w których była dotąd słabo znana, np. Hiszpanii, Francji, Egipcie, a wśród kobiet w Korei Południowej a obecnie zespoły narodowe tych krajów należą do czołówki światowej. Piłka ręczna jest rozgrywana w wersji siedmioosobowej i znacznie rzadszej i mniej popularnej jedenastoosobowej. Od Igrzysk w Monachium w 1972 roku Piłka Ręczna siedmio osobowa jest dyscypliną olimpijską. Zespoły składają się z bramkarzy, którzy w piłce ręcznej odgrywają niebagatelną rolę oraz skrzydłowych, obrotowych i rozgrywających. Gra toczy się dwa razy po 30 minut.

<Wstecz>